Από τη Βυζαντινή εποχή αναπτύχθηκε στη Θράκη η μεταξουργία. Στην Τουρκοκρατία η Πόλη ενίσχυε όσους φύτευαν μουριές. Έτσι σε πολλά μέρη (Γανόχωρα, Σουφλί, Διδυμότειχο, περιφέρεια Αδριανούπολης κλπ.) οι κάτοικοι από τον Ιούνιο ως τον Οκτώβριο καταγίνονταν με την κουκουλοπαραγωγή. Η βιοτεχνία μεταξιού απασχολούσε επίσης άντρες και γυναίκες:
Μεταξωτό ΄ναι το πανί, μεταξωτό το χτένι,
μεταξωτή κι η κοπελιά που κάθεται και ΄φαίνει!
Η συντεχνία των Μεταξουργών ("μαντζιληκτσήδων") στην Ανδριανούπολη ήταν πλούσια. Γιόρταζε στις 23 Αυγούστου, στα εννιάμερα της Παναγίας.
Ενδιαφέρουσα είναι η παρακάτω εγγραφή σε κώδικα της Μητροπόλεως Αδριανουπόλεως: 
Τω 1830 Δεκεμβρίου α΄ από το συνάφειον των Μεταξουργών κατέθετο γρόσια 700 επί συμφωνία ίνα δίδωνται παρά του ταμείου της Ιεράς εκκλησίας Μητροπόλεως λόγω τόκου εις την πανήγυριν την τελουμένην τη 23η Αυγούστου (τη αποδόσει της εορτής της Κοιμήσεως της υπεραγίας Θεοτόκου) τα απαιτούμενα κηρία, το δικαίωμα των 10 γρόσια της προσκλήσεως του Αρχιερέως, των ιερέων, διακόνων, ψαλτών και κανδηλαπτών. ... Ίνα μη επέρχεται ζημία τις εις το ταμείον της εκκλησίας.
Από τις παροιμίες μνημονεύεται η επόμενη:
Το χέρι του κουκούλια δε βάφει (για όποιον έχει «βαρύ» χέρι).
Πηγή: Κ. Παπαθανάση – Μουσιοπούλου, Συντεχνίες και επαγγέλματα στη Θράκη 1685-1920 (εκδ. Πιτσιλός, 1985)
(από σημείωσεις της ιστορικού κ. Κορομηλά Μαριάννας, την οποία και ευχαριστούμε...)
Επιμέλεια: Παδαλή Αμέτ Σουκράν
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου