Μεταξεργάτριες θυμούνται... (2)

Η κυρία Μισόπαππα Σταυρούλα είναι σήμερα 73 ετών. Στα νιάτα της (20-24 ετών) εργάστηκε στο μεταξουργείο των αδελφών Τζίβρε. Τη συνέντευξη πήρε ο εγγονός της Μανιάκας Δημήτρης.

·         ''Ποια ήταν η συμπεριφορά των Εβραίων απέναντι στις εργάτριες;''

     Οι Εβραίοι ήταν πάρα πολύ συστηματικοί εργοδότες. Γνώριζαν τη δυσκολία της δουλειάς με αποτέλεσμα να μην γίνονται πιεστικοί. Επίσης, η συνέπεια ήταν ακόμα ένα χάρισμα τους. Πλήρωναν κανονικά τις εργάτριες δίχως καθυστέρηση. Αυτό συνέβαλε στην ομαλή λειτουργία του εργοστασίου. Όλες οι εργάτριες, διακόσιες στον αριθμό, ήταν ικανοποιημένες από την συμπεριφορά των Εβραίων. Αυτό επιβεβαιώνεται από το ότι ένας μεγάλος αριθμός εργατριών συνταξιοδοτήθηκε από την εργασία στο εργοστάσιο.

·         ''Το κλείσιμο του εργοστασίου και η παρακμή της καλλιέργειας του μεταξιού στο Σουφλί.''

      Ο θάνατος ενός από τα αφεντικά προκάλεσε ''αναστάτωση'' στην ομαλή λειτουργία του εργοστασίου. Στο εργοστάσιο υπήρχαν και άλλα τμήματα όπως Βαφεία, Υφαντουργία κ.ά. όμως αναγκάστηκαν να κλείσουνε. Έπειτα, το εργοστάσιο πέρασε σε χέρια άλλων ιδιοκτήτων οι οποίοι δεν μπορούσαν να βρουν μια ''κοινή γραμμή πλεύσης'' και το εργοστάσιο έκλεισε οριστικά διότι το σουφλιώτικο μετάξι ήταν ακριβό.

     Η τιμή είναι ανάλογη της ποιότητας έτσι εκείνη την εποχή το σουφλιώτικο μετάξι είχε μια μικρή ιδιαιτερότητα στην τιμή. Η κύρια παραγωγή στο Σουφλί ήταν η εκτροφή μεταξοσκώληκα. Ήταν η μόνη δουλεία στην οποία οι παραγωγοί της πληρώνονταν συστηματικά. Η εκτροφή μεταξοσκώληκα ήταν εξαιρετικά δύσκολη δουλεία. Έπρεπε να διαθέτεις το χώρο για την εκτροφή , υπομονή και μεράκι. Αυτό δικαιολογούσε την αυξημένη τιμή του μεταξιού. Οι έμποροι όμως δεν λογάριαζαν όλα τα παραπάνω και με αυτόν τον τρόπο κατέφυγαν στις εύκολες λύσεις. Το φθηνό αλλά κακής ποιότητας εισερχόμενο μετάξι από την Κίνα, την Βουλγαρία και την Τουρκία αντικατέστησε το τοπικό μετάξι με αποτέλεσμα την εξαφάνιση του μεταξιού στο Σουφλί.

·         ''Οι συνθήκες εργασίας και το ωράριο των εργατριών''

     Ήταν μια υπερβολικά ανθυγιεινή δουλειά. Ο συνδυασμός υγρασίας, ζέστης και ατμού ήταν πολύ επικίνδυνος για την υγεία. Εκείνη την εποχή η έξαρση της φυματίωσης είχε επιφέρει το θάνατο σε πολλές εργάτριες. Θύματα της φυματίωσης δεν ήταν μόνο οι εργάτριες αλλά και ένα κομμάτι από το πληθυσμό του νομού Έβρου.

     Οι γυναίκες οι οποίες έβγαζαν το μετάξι από το κουκούλι είχαν την πιο δύσκολη δουλεία καθώς το κουκούλι ήταν μέσα σε υπερβολικά καυτό νερό, έπρεπε να βουτήξουν το χέρι τους βαθιά μέσα στο καυτό νερό για να πιάσουν το κουκούλι. Αφού το είχαν βγάλει από το νερό και σιγά σιγά έβγαζαν από πάνω του το μετάξι, έπρεπε να το περάσουν στην μηχανή. Για να περάσει το μετάξι στην μηχανή έπρεπε να είσαι πολύ προσεκτικός. Αν πλησίαζες το χέρι σου κοντά στα ξυραφάκια της μηχανής κοβόσουν. Έτσι, κομμένο δάχτυλο και καυτό νερό ήταν ένας εφιάλτης.

   Η δουλεία ξεκινούσε στις 7 το πρωί. Στις 6:30 ακουγόταν η "ντούρα". Ακουγόταν ένα βουητό το οποίο σηματοδοτούσε την άφιξη των εργατριών στο εργοστάσιο. Στις 12 το μεσημέρι γινόταν ένα διάλειμμα το οποίο κρατούσε μέχρι τη 1 η ώρα. Τέλος, η δουλειά τελείωνε 5 η ώρα το απόγευμα.