Το Σουφλί συνδέθηκε αναπόσπαστα με το μετάξι. Η παραγωγή και η επεξεργασία (σηροτροφία, μεταξουργία) του πολύτιμου αυτού υλικού αποτέλεσε τον κινητήριο μοχλό για την ανάπτυξη της πόλης στο πρώτο μισό του περασμένου αιώνα. Το μετάξι δε θα μπορούσε να λείπει και από τις σελίδες "Των παιδιών του Σπάρτακου" της Διδώς Σωτηρίου.
Η μητέρα του Νεόφυτου (πρωταγωνιστή στο μυθιστόρημα) και οι αδερφές του δουλεύουν στα μεταξουργεία του Σουφλίου:
Κάθε αυγή οι κοπέλες του χωριού και μαζί και οι πέντε αδερφές του Νεόφυτου, ακόμα και η πιο μικρή η Βασιλιώ, ξυπνούσανε πριν φέξει, βάζανε τα τσοκαράκια τους και τρέχανε στα δυο εργοστάσια μεταξιού. Ρολόγια δεν είχανε και περιμέναν να γκαρίξουνε τα γκατζόλια, για να βάλουν τα τσοκαράκια τους και να κινήσουν μέσα στη νύχτα για τη δουλειά.
Ο Νεόφυτος άκουγε εντυπωσιασμένος το χτύπο που κάναν τα τσοκαράκια στα καλντερίμια και πετάριζε η καρδιά του. "Νά τους! Νά τους ου στρατός τ' Σπάρτακου..."
Τα παιδιά του Σπάρτακου σ. 75
Στο παρακάτω απόσπασμα αφηγείται η Βασιλιώ:
Όταν πρωτομπήκα στο εργοστάσιο ήμουνα τόσο μικρή που για να φτάνω στον πάγκο της δουλειάς πατούσα πάνω σε κασόνι. Ωστόσο πρέπει πως θα τα κατάφερνα, για να με κρατάει το αφεντικό και να πλερώνει εκείνο το τιποτένιο έστω μεροκάματο.Ήμασταν βλέπετε μεγάλη και φτωχή φαμέλια και οι πενταροδεκάρες λογαριάζονταν κι αυτές.
Ξύπναγα πριν χαράξει η μέρα, όπως οι μεγάλοι, και με το πρώτο γκάρισμα του γαϊδάρου φορούσα τα τσοκαράκια κι έπαιρνα κι εγώ το μακρύ δρόμο που έφερνε στο εργοστάσιο. Μια φορά, θυμάμαι, ήταν Γενάρης και το γκατζόλι μας, άγνωστο γιατί, γκάριξε μέσα στο μεσονύχτι. Ρολόι δεν είχαμε κι από φόβο μην αργήσω, πήρα το δρόμο τρεχάλα όλο δέος, γιατί δε συνάντησα ψυχή, παρεκτός το άγριο σκοτάδι και το ξεροβόρι. Ο επιστάτης με πρόγκηξε που τον αγουροξύπνησα και μ' έστειλε όχι μονάχα στο διάλο, μα και να γυρίσω πίσω στο σπίτι μου για να 'ρθω την πρέπουσα ώρα.
Τα παιδιά του Σπάρτακου σ.258-9
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου