Το Σουφλί υπό βουλγάρικη κατοχή (1913-1918)

Μα κι αυτή η χαρά (ενν. της παρουσίας απελευθερωτικού βουλγάρικου στρατού στο Σουφλί) δεν κράτησε. Αλλιώς βουληθήκαν οι τρανοί της Ευρώπης, αλλάξανε οι συμμαχίες, αγρίεψε όλο εκείνο το βουλγαρικό λεφούσι, αγριέψανε κι οι Έλληνες, από τη μια ώρα στην άλλη ξεχαστήκαν οι όρκοι και κόρωσε το μίσος. Μίσος να δουν τα μάτια σου... Οι Βούλγαροι καπεταναίοι, που μαζί με τους Θρακιώτες κάνανε κλεφτοπόλεμο να διώξουνε τον Τούρκο, σκεδιάζανε τώρα πώς θα ξεκάνουν τους Έλληνες κι οι Έλληνες κεινούς. (" Τα παιδιά του Σπάρτακου" σ. 71-2)

Ήρθε ο δεύτερος Βαλκανικός, μ' αντίπαλο τώρα όχι τον Τούρκο, μα το Βούλγαρο. Κι ως να κλειστεί ειρήνη, να ο μεγάλος, ο παγκόσμιος πόλεμος...  (" Τα παιδιά του Σπάρτακου" σ. 72)

  
Η άφιξη των Βουλγάρων
Μετά την υπογραφή της Συνθήκης του Βουκουρεστίου (1913) οι μεν Έλληνες αποχωρούν από τη Δυτική Θράκη και καταλαμβάνουν τη γραμμή του ποταμού Νέστου, ενώ οι Τούρκοι αυτήν της Αδριανουπόλεως. Η Βουλγαρία απέκτησε έξοδο στο Αιγαίο μεταξύ Αλεξανδρούπολης και Πόρτο Λάγος. Το Σουφλί μένει και πάλι στην τύχη του και καταλήφθηκε από το βουλγαρικό στρατό το Νοέμβριο του 1913.

Το ανθελληνικό έργο των Βουλγάρων στην περιοχή του Σουφλίου
α) εκπαίδευση: Πρώτο μέλημα των Βουλγάρων υπήρξε η εκπαίδευση. Ζήτησαν άδεια από το Διευθυντή της Αστικής Σχολής να του παραδώσει τα σχολεία με την πρόφαση ότι τα χρειάζονταν για να στρατωνίσουν το στρατό και υποσχόμενοι την επιστροφή τους. Στη συνέχεια όμως: 

- διόρισαν Βούλγαρους δασκάλους 

- επέβαλαν τη διδασκαλία της Βουλγαρικής γλώσσας
- απαγόρευσαν την εκμάθηση της Ελληνικής γλώσσας
- εξώθησαν σε μετανάστευση τους Έλληνες δασκάλους 

(β) εκκλησιαστική οργάνωση: Διώχθηκαν όλοι οι Έλληνες ιερείς για να αντικατασταθούν από Βουλγάρους οι οποίοι λειτουργούσαν στα βουλγαρικά. 

Αραμπατζής Σταύρος

  

Η προσφυγιά των Σουφλιωτών

Σε χρονικό διάστημα 2 – 3 μηνών από την κατάληψη της πόλης, οι Βούλγαροι αποκαλύπτουν τις αληθινές τους προθέσεις. Αρχίζουν οι καταπιέσεις εναντίον των κατοίκων για να τους εξαναγκάσουν ή να δεχτούν τη βουλγαρική υπηκοότητα ή να μεταναστεύσουν. Αρχίζει έτσι η προσφυγιά των Σουφλιωτών. Φεύγουν από το Σουφλί χωρίς να τους επιτρέπεται να πάρουν μαζί τους παρά μόνο ό,τι μπορούσε να σηκώσει ο καθένας στους ώμους ή τη ράχη του. Το Σουφλί, που βρισκόταν τότε στην πιο ανθηρή του κατάσταση, εγκαταλείπεται από τους κατοίκους του για να εποικίσουν σε αυτό Βούλγαροι.

Οι Σουφλιώτες από το 1914 ως το 1919 έζησαν μακριά από το Σουφλί. Με την λήξη του Α’ Παγκοσμίου Πολέμου (1918) η Δυτική Θράκη μένει υπό την προστασία των συμμαχικών δυνάμεων και διατάσσεται αμέσως η παλιννόστηση όλων των προσφύγων. Σε χρονικό διάστημα τριών ετών (1919 – 1923) το Σουφλί ανανεώνεται. Οι Σουφλιώτες γυρίζοντας στην πατρίδα τους προσπαθούν να αναβιώσουν τα παλιά ήθη και έθιμα που είχαν λησμονήσει όντας σκορπισμένοι σε διάφορες περιοχές της Ελλάδας.

ΠΗΓΕΣ:  

1) Αρχείο του διδασκάλου Δημητρίου Σεϊτανίδη σελίδες 253 – 255 (διασκευή)
2) Σουφλί: Οδοιπορικό στο χθες σελίδες 11, 35, 36, 38, 74, 108

Αραμπατζής Σταύρος