Μαζί μοχθούσανε...

πίνακας του Α. Μαυριώτη

Μια όμορφη ιστορία συναδέλφωσης των λαών μάς αφηγείται η Διδώ Σωτηρίου με αφορμή το περιστατικό του γάμου της Λαμπρινής και του Ανέστη (για το σχετικό χωρίο με την  περιγραφή του γάμου πατήστε εδώ). Στο γάμο έρχεται, φέρνοντας δώρα, ένας νεαρός Τούρκος.
 
  Ήρθε κι ο γιος του Αλητσιλτέ από το Εντέκιοϊ (σημ. για το Εντέκιοϊ πατήστε εδώ), να φέρει πεσκέσια απ' τον πατέρα του. Είχε τον κυρ Πασχάλη (σημ. ο κυρ Πασχάλης είναι ο πατέρας της Λαμπρινής) καλύτερο κι απ' αδερφό. Πλάι πλάι είχανε τα χτήματά τους. Μαζί μοχθούσανε, μαζί λέγανε τα ντέρτια του βίου. (σ. 61)

  Έβαλε το τουρκόπουλο να καθίσει στο τραπέζι και το καμάρωνε που έριξε μπόι και ήταν πάντα ντροπαλό και φιλότιμο κι όποτε έμπαινε στο σπιτικό του κουβαλούσε αγάπη και πεσκέσια. Ύστερα γύρισε στους καλεσμένους και τους εξήγησε τι τον έδενε μ' αυτό το παιδί και το είχε καλύτερο κι απ' ανεψίδι. Κάποτε το έσωσε από βέβαιο πνιγμό.

   Ήταν μια μέρα καταιγίδας. Άνεμος και νεροποντή, νεροποντή να δουν τα μάτια σου! Πλημμύρισε ο Έβρος και ξεπηδούσαν μέσα από τη λάσπη φίδια φαρμακερά. Τρόμαζε η καρδιά να βλέπει το νερό που ορμούσε και παράσερνε καλύβια, αραμπάδες και ζωντανά. Ε, τότες ο Πασχάλης παράτησε το γελάδι του και τ' άφηκε να πνιγεί για να τρέξει να σώσει το τουρκόπουλο, που ανυποψίαστη η μάνα του το 'χε παρατήσει στον αγρό να μαζεύει χόρτα. Τ' ανέβασε σ' ένα γερό πλατάνι και το 'δεσε με το ζουνάρι του, μην το παρασύρει ο σίφουνας.

   Σαν πέρασε το κακό, ο Αλητσιλτές με δάκρυα στα μάτια είπε στον Πασχάλη:

   "Σ' το χρωστάω, αρκαντάς, τούτο το καλό όπου έκαμες. Μπόραγες να σώσεις το γελάδι σου και τ΄ άφηκες να πνιγεί για να σταθείς στον εδικό μου υγιό..."

"Τα παιδιά του Σπάρτακου" σ. 62-3