Παιχνίδια του χθες

Η Βασιλιώ (κόρη του Ανέστη και της Λαμπρινής, μία από τις αδερφές του Νεόφυτου) από μικρή αναγκάστηκε να δουλέψει στο εργοστάσιο μετάξης στο Σουφλί. Όπως αφηγείται η ίδια: "Όταν πρωτομπήκα στο εργοστάσιο ήμουνα τόσο μικρή που για να φτάνω στον πάγκο της δουλειάς πατούσα πάνω σε κασόνι" ("Τα παιδιά του Σπάρτακου" σ. 258).
Μια μέρα η μικρή εργάτρια πήρε μαζί της στο εργοστάσιο μια αυτοσχέδια κουκλίτσα:

"Κείνη τη μέρα είχα φέρει μαζί μου μια κουκλίτσα που μόλις είχα φτιάξει μόνη μου. Ήταν μια τρυφερή μελιτζανούλα που της είχα βάλει μάτια από αρακά, μια φετούλα σφισχτή κι ολοκόκκινη ντομάτα για χείλη, δυο ξυλάκια για χέρια και ρούχο από τις χοντρές ίνες μετάξι που πετούσαν για άχρηστες οι τεχνίτρες." ("Τα παιδιά του Σπάρτακου" σ. 259)

 

α

κόμη και σήμερα αν τύχει να περάσεις  απ’ τ’ «μαντρούδα», του «καβακ’», του «μισουχώρ’» (τοπωνύμια του Σουφλίου), ακούς  τα  παιδικά γέλια, γεμάτα αθωότητα, της γιαγιά σου, του προπάππου σου, του θείου σου του μπαρμπα-Πουτιόλ, να παίζουν σαράντα πέντε κόσκινα ή πετρίτσα.. ή τσιλικ’ τζουμάκ(ι)’..!Ευλογοφανές είναι λοιπόν το συμπέρασμα ότι θα αναφερθούμε στα παιχνίδια που καθιστούσαν ευτυχισμένα τα παιδικά χρόνια των προγόνων μας! Την εποχή  εκείνη, ακόμη και ο πιο οικονομικά εύρωστος  Σουφλιώτης  προτιμούσε να αξιοποιήσει τα χρήματα του σε κάτι που θα ήταν χρήσιμο και πρακτικό για όλη την οικογένεια και όχι σε κούκλες και μπαλίτσες! Επομένως το κάθε παιδάκι, κατασκεύαζε μόνο του το δικό του παιχνίδι. Ας ξεκινήσουμε λοιπόν από το πιο απλό.

 Η ΧΕΙΡΟΠΟΙΗΤΗ ΚΟΥΚΛΙΤΣΑ!  

Τέτοιες σαν του λόγου της τα «κουρτσούδια» έκαναν με κάθε λογής πράγματα. Από μελιτζάνες του κήπου και διάφορα λαχανικά, μέχρι και κουρέλια, καλάμια, βαμβάκι, άχυρο ή ακόμη και χαλασμένα κουκούλια. Τις έντυναν, τις στόλιζαν, τις βάφτιζαν και με ό,τι όνομα σκαρφίζονταν, τους έδιναν πνοή ζωής και ύστερα θαρρούσαν πως η δική τους ήταν η καλύτερη! 

Τσακαλδήμη Ελένη