Κι άλλα παιχνίδια του χθες

ΣΑΡΑΝΤΑ ΠΕΝΤΕ ΚΟΣΚΙΝΑ!  

Σε αυτό το παιχνίδι τα παιδιά χωρίζονταν σε δύο ισοδύναμες ομάδες και όριζαν έναν αρχηγό. Ο αρχηγός με μια κεραμίδα ζωγράφιζε στο έδαφος ένα χάρτη που έδειχνε την υποτιθέμενη  πορεία της ομάδας. Φυσικά ο χάρτης ήταν παραπλανητικός. Η ομάδα που «θα τα φυλούσε», για να νικήσει, έπρεπε να πιάσει όλους τους παίκτες ή τον αρχηγό. Αντιθέτως κάθε παίχτης της άλλης ομάδας έπρεπε να ακουμπήσει την κολώνα που οι αντίπαλοι τα φυλούσαν και να φωνάξει δυνατά:  «ΣΑΡΑΝΤΑ ΠΕΝΤΕ ΚΟΣΚΙΝΑΑ!!!». 

ΑΛΤΖΕΜ’ ΚΙ ΚΑΛΤΖΕΜ’!

Πέρα «απ’ του γκιζιριό ούλαν  τ’ν μέρα»* τα παιδιά όταν μαζεύονταν στα «νυχτέρια» το βράδυ , όσο οι μανάδες τους έλεγαν «μασάλια»* κι έκαναν διάφορες δουλειές, κι αυτά δεν κάθονταν άπραγα! Είχαν σκαρφιστεί ένα αρκετά ενδιαφέρον θα έλεγα παιχνίδι και περνούσαν έτσι ευχάριστα την ώρα τους. Το έλεγαν "αλτζέμ΄ κι καλτζέμ΄". Σε αυτό το παιχνίδι τα παιδιά μαζεύονταν σ’ έναν κύκλο και σκοπός τους ήταν να περιγράψουν μία οικογένεια. Όποιος κατάφερνε να βρει την οικογένεια στην οποία αναφερόταν το παιδί που μιλούσε ήταν νικητής! Πριν από την περιγραφή προηγούνταν η ανάλογη εισαγωγή: 

«ΑΛΤΖΕΜ’ ΚΙ ΚΑΛΤΖΕΜ’ ΠΗΓΑ ΚΙ ΟΥΝΕΙΡΙΆΣΚΑ ΜΕΣ’ ΣΤ’ ΜΈΣ’ Τ’ ΧΩΡΑ Κ’ ΙΔΙΑ… π.χ. ΕΝΑΝ ΠΈΤΝΟΥ ΑΠ’ΟΧ’ ΜΙΑ ΠΑΛΙΟΚΟΥΤΑ , ΠΕΝΤΙ ΠΛΑΚΔΟΥΔΙΣ Π’ ΟΥΛΑΝ Τ’Ν ΜΕΡΑ ΚΟΥΛΟΥΚΘΑΡΙΖΟΥΝΤΙ, ΕΝΑ ΠΛΟΥΔ’ Π  Τ’ ΣΟΥΝΤΣΙ Τ’ ΜΑΝΑ Τ’ ΝΑ ΦΚΙΑΝ’ ΖΗΜΙΕΣ ΟΛ’ Τ ΜΕΡΑ ΚΙ ΔΥΟ  ΝΤΑΓΛΑΡΑΔΙΣ. ΚΙ ΘΑ ΦΟΥΝΑΞΟΥΥΥΥ ΑΠ’ ΤΟΥ ΚΑΒΑΚ(ι)!» 

(σε ελεύθερη απόδοση σημαίνει ότι : Ήμουν λέει στ ‘ όνειρο μου στην μέση του χωριού και είδα έναν άντρα που είναι παντρεμένος με μια μεγαλύτερη από αυτόν γυναίκα, έχουν πέντε κορίτσια που δεν εργάζονται, ένα μικρό αγοράκι πολύ άτακτο και δύο μεγάλα αγόρια.)

Αν οι συμπαίκτες του παιδιού δεν βοηθηθούν αρκετά από την περιγραφή έτσι ώστε να καταλάβουν την οικογένεια στην οποία αναφέρεται, προσθέτει στην αφήγηση και μια περιοχή κοντά στο σπίτι της οικογένειας αυτής. Αν και στην προαναφερθείσα αφήγηση χρησιμοποίησα την τοποθεσία καβάκι η οποία βρίσκεται στο Σουφλί, το συγκεκριμένο παιχνίδι παιζόταν  στην Κορνοφωλιά και στην Δαδιά. 

ΠΕΤΡΙΤΣΑ ή ΕΝΝΙΑΠΕΤΡΟ ή ΤΖΑΜΩ!

Ένα ακόμη διασκεδαστικό παιχνίδι ήταν η "πετρίτσα" ή "εννιάπετρο" στην Κορνοφωλιά ή "τζάμω" στο Σουφλί. Γι' αυτό το παιχνίδι οι γνώμες και οι απόψεις διίστανται! Οι πληροφορίες που έχω συλλέξει μιλάν για δύο εκδοχές. Η μία θέλει τα παιδιά χωρισμένα σε πολλές ομάδες και έναν κύκλο με κεραμίδια. Από ορισμένη απόσταση ο παίκτης της κάθε ομάδας προσπαθεί να ρίξει την σωρό από τα κεραμίδια. Κάθε φορά που τα ρίχνει μαζεύει και έναν πόντο για την  ομάδα του. Το παιχνίδι τελειώνει, όταν ο πρώτος παίκτης ξαναέρθει στην θέση του. Νικήτρια αναδεικνύεται η ομάδα που θα έχει συλλέξει τους περισσότερους πόντους! Η άλλη εκδοχή λέει ότι τα παιδιά χωρίζονταν σε δύο ομάδες και ζωγράφιζαν έναν πολύ μεγάλο κύκλο. Μέσα στον κύκλο έστηναν εννιά κεραμίδες την μία πάνω στην άλλη. Από ορισμένη πάλι απόσταση, κάθε παίκτης πετούσε την μπάλα μέχρι να ρίξει τα κεραμιδιά. Όταν τα έριχνε η αντίπαλη ομάδα τα σκόρπιζε μέσα στον κύκλο και προσπαθούσε με την μπάλα να χτυπήσει τους παίκτες της άλλης ομάδας για να τους βγάλει έξω και να τους εμποδίσει να ξαναστήσουν τον πύργο με τα κεραμίδια. Αν το παιδί πιάσει την μπάλα την ώρα που ο αντίπαλος πάει να το χτυπήσει, βγαίνει έξω αυτός που επιτίθεται και όχι αυτός που αμύνεται. Αν η ομάδα που ρίχνει την μπάλα καταφέρει να ξαναστήσει τον πύργο, ΝΙΚΗΣΕ! Αν δεν προλάβει νίκησε η άλλη! 

ΤΣΙΛΙΚ’ ΤΖΟΥΜΑΚ(ι)’!

Το παλαιότερο ίσως από όλα τα προηγούμενα παιχνίδι, είναι το  "τσιλίκ΄τζουμάκ(ι)". Στις μέρες μας θα το παρομοίαζε κανείς με το baseball. Σε αυτό το παιχνίδι τα παιδιά αφού επεξεργάζονταν ένα μεγάλο κομμάτι ξύλου και το έκαναν να μοιάζει με ρόπαλο, σταθεροποιούσαν πλαγιαστά στο έδαφος ένα άλλο, πολύ μικρότερο ξύλο με μυτερή άκρη. Στην άκρη αυτού τοποθετούσαν μια πέτρα, όχι ιδιαίτερα μεγάλη. Χτυπούσαν το ξυλαράκι ελαφρά έτσι ώστε να ανασηκωθεί λιγάκι η πέτρα και με το ρόπαλο ύστερα, προσπαθούσαν να την πετύχουν και να την στείλουν όσο το δυνατόν πιο μακριά. Μεγάλου βαθμού δυσκολίας θα έλεγα παιχνίδι, μιας και η πετρούλα ανασηκωνόταν ελάχιστα και ήταν μικρή σε μέγεθος.  Νικητής ήταν αυτός που πετούσε την πέτρα πιο μακριά!
 

ΠΗΓΕΣ:

 -   Σχολική εφημερίδα 1^ου δημοτικού σχολείου Σουφλίου, 2^ο τεύχος σχολικό έτος :2006-2007

 -   Ιστορίες, αφηγήσεις, μαρτυρίες, από τον κοινωνικό μου περίγυρο.

                                               Επιμέλεια: Τσακαλδήμη Ελένη